Verslag 6 (3-01 tot 31-1)

Na 5 weken Tavira, hebben we op 27 december de motor weer gestart. We hadden het wel bekeken daar, de week ervoor was er een invasie van Franse  camperaars en daar zaten we niet echt op te wachten. We hebben het toch een mooie tijd volgehouden, zo op één plek.

Tja, de boostervaccinatie was wel het grootste gespreksonderwerp daar op de camperplaats. De één beweert dit, de ander dat. Moet je een afspraak maken, heb je een cliënt nummer nodig, hoe kom je daaraan, welke papieren heb je nodig, of kan je zo naar het vaccinatie centrum, nee de buitenlanders worden niet geprikt, eerst de eigen bevolking. Als je al die beweringen moet geloven, dan weet je niet meer waar je aan toe bent, de één weet het nog beter dan de ander. Dan is er nog meer paniek als men hoort dat je Frankrijk niet inkomt zonder vaccinatie 😲. Denkt men nou echt dat er bij iedere grenspost politie staat om alle buitenlandse reizigers aan te houden en die te controleren of  ze hun vaccinatie wel gehad hebben?  Maar toch brengt het wel onrust in je hoofd.

Uit zeer betrouwbare bronnen komen we te weten dat, als je het binnenland ingaat, je niet zoveel moeite hoeft te doen om een vaccinatie te krijgen. Dat houden we in het achterhoofd, je wilt wel beschermd zijn tegen het Coronavirus. 

Nu weer 'on the move', eerst een paar nachten bij Faro gestaan. Het was weer even wennen aan het geluid van de stijgende en dalende vliegtuigen, maar ondanks dat blijft het toch een fijne plek, zo voor een paar dagen.

Daarna door naar Silves, een gezellig stadje maar die camperplaats, pffff. Het zijn kleine plekjes en het bejaardentehuis is er niets bij. De gemiddelde leeftijd ligt tussen de 75 en 85, er wordt heel hard gepraat en iedereen wil je gedag zeggen, al loop je 6 keer op een dag langs. Ik voelde met daar niet echt thuis en wat later bleek Rinus ook niet echt. 

Tijdens onze ochtend wandeling komen we drie paarden tegen. Ik zeg nog:"hé paardjes" en aai er één over zijn neus. Opeens ontdekken ze onze hond en worden ze onrustig. Ze beginnen ons met z'n drieën in te sluiten en te stampen met hun benen. Rinus is sowieso al huiverig voor paarden, Moon wordt ook bang, dus ik moet het opknappen 🙄. Nou, het was best wel angstaanjagend, je weet niet wat die beesten doen. Doorlopen maar, alhoewel ze achter ons aankwamen 😲, maar ja, je moet toch ergens heen hè. Gelukkig stopten ze  na een tijdje met de achtervolging en konden wij ongedeerd ons rondje afmaken. Daar komen we voorlopig niet meer.

Met de boosterprik in ons achterhoofd, besloten we om naar Castro Verde (100 km noordwaarts) te gaan vandaag. We staan op een kleine camping, heerlijk rustig en ruimte om ons heen. Vanmiddag konden we bij het gezondheidscentrum een afspraak maken en als alles meezit krijgen we woensdag de 5e januari onze vaccinatie, dat was ons de rit wel waard.

De prik zit erin, we kunnen weer 'veilig' over straat. Het was wel een amateuristische organisatie, maar het belangrijkste is dat we gevaccineerd zijn. We hebben geen bewijs, wat we eigenlijk wel nodig hebben als ze ons toevallig gaan controleren bij de Franse grens, maar dat zien we dan tegen die tijd wel weer.

Eergisteren was het 24 graden en moesten we in de schaduw zitten. Gister was het opeens heel anders, 13 graden, harde wind en buitjes. Zo merk je wel dat het winter is, zo wisselend hebben we het niet vaak meegemaakt.

We gaan weer zuidwaarts en vinden de camperplaats in São Marcos da Serra. Dit is een gehucht, smalle straten, krappe bochten, omhoog en omlaag. De camperplaats ligt naast de begraafplaats, dus het is een rustige plek op wat blaffende honden na dan. Er staan maar twee andere campers, wat een ruimte en een prachtig uitzicht op de vallei.

Na twee dagen hebben we het weer bekeken hier, er zijn mooie wandelingen te maken maar onze ledematen hebben het helaas niet zo naar de zin met de heuvels. 

We staan in Lagos, officieel is dit geen camperplaats meer, maar iedere nacht staan er wel 30 campers. Niemand zet een stoel buiten, s avonds gaan de matjes naar binnen en de trappen omhoog. Je moet dan wel oppassen dat s morgens de trap weer uitgevouwen wordt anders maak je een rare smak als je de camper uitstapt.

​​​​​We vinden het jammer, we kwamen hier graag maar het voelt niet meer als vrijheid, blijheid. Voorheen gingen de stoelen, windschermen en bbq's naar buiten, dat mag nu blijkbaar niet meer.

Morgen maar weer op zoek naar een andere plek.

11 januari 2022

Vandaag gaan we naar het zuidwesten, we maken een wandeling in Sagres, proeven het sfeertje van hippies en surfers. Het blijft toch een apart slag, in onze ogen dan. Daarna kijken we op de camperplaats in Vila do Bispo, daar willen we niet staan.

We gaan naar Ferragudo, even kijken of we daar terecht kunnen. De verhalen zeggen van niet, maar als we daar aankomen is alles nog net als drie jaar geleden. Joepie, we zetten de camper weer op 'onze heuvel' waar we alles goed kunnen overzien. We lopen het dorp in, eten op het plein en zijn helemaal blij. Nu maar afwachten of de politie ons een paar dagen laat staan, dat zouden we wel fijn vinden.

Rinus vindt een telefoon bij het strand, die nemen we mee. Vroeg in de morgen worden we wakker door een vreemd geluid, eerst denk je dat het van buiten komt. Het geluid stopt, we sukkelen weer in slaap en opeens weer dat geluid. Blijkt het de wekker van die gevonden telefoon te zijn, die staat op repeat dus om het kwartier gaat dat kreng af. Ik zeg nog:"gooi dat ding naar buiten",  maar nee dat was geen punt van discussie. Dan maar vroeg wakker en wachten tot het licht wordt.

Om een uur of negen gaat de telefoon over. De beller vraagt waar de telefoon van haar vriend is. Uitgelegd waar we zijn, afgesproken dat hij omstreeks 10 uur zijn telefoon op komt halen. We kennen de afspraken met de Portugezen inmiddels, dus hechten niet veel waarde aan de afgesproken tijd. Uiteindelijk komt er om een uur of drie een auto de camperplaats op, neemt nog een keer telefonisch  contact op en haalt de telefoon bij ons op. We kunnen weer rustig uitslapen.💤😴

​​​​​Gister, 20 januari, kwam er een man waarschuwen dat de plek waar wij stonden 's middags geruimd zou gaan worden door de politie. Tja, wat doe je dan, gokken dat het niet zo is of toch de boel maar inpakken en een andere plek opzoeken. We kiezen voor het laatste en gaan naar Silves, wel op een andere camperplaats als een paar weken geleden. Het is maar 15 km rijden, dus voor we het weten zijn we verhuisd en zitten we heerlijk aan een gebraden kippetje op een zonnig terras. Zo zie je maar, je weet nooit waar je terecht komt op zo'n dag.

We gaan nog even een paar dagen naar Quarteira. 

We gaan nog even naar Faro, dan naar Vila Real de Santo Antonio. Wat is deze plaats vol zeg, we vonden net nog een redelijke plek maar blijven hier niet lang. Morgen of overmorgen gaan we Noordwaarts, de rust tegemoet. Ik doe de was nog even bij de wasserette, dan moeten we nog wat boodschappen inslaan daarna gaan we weg uit de drukte. Het moet in Frankrijk heel rustig zijn denken we, volgens ons zit half Frankrijk in Portugal en dan hebben we nog niet gezien wat er in Spanje bivakkeert.